سال های اخیر اتفاق نظر فزاینده ای در جامعه فلسفی مشاهده شده است که پارادوکس پدربزرگ و معماهای منطقی مشابه، احتمال سناریوهای سفر در زمان را که از زمان فضایی حاوی منحنی های بسته به موقع استفاده می کنند منع نمی کند. در همین زمان فیزیکدانانی که به مدت نیم قرن اذعان داشتند نظریه عمومی نسبیت با چنین فضاهای فضایی سازگار است این سوال را که آیا کارکرد ماشین زمان در متن همان نظریه و نظریه آن قابل قبول است به شدت بررسی کرده اند.
مجموعه تبلیغات اصفهان، مجری انواع کلاس آموزشی می باشد. این مجموعه با برگزاری کلاس آموزش پایتون در اصفهان، آموزش جاوا و … شرایط ورود شما به بازار کار را به صورت کاملا عملی و پروژه محور فراهم می نماید.
ماشین کوانتومی زمان دستگاهی است که منحنی های بسته به زمان را ایجاد می کند و بنابراین سفر در زمان را امکان پذیر می کند در غیر این صورت هیچ یک از اینها وجود نداشته اند. ادبیات فیزیک شامل قضیه های مختلف ممنوع برای ماشین های زمان است. به عنوان مثال قضیه هایی که ادعا می کنند ثابت می کنند با فرض های قابل قبول از نظر فیزیکی، کارکرد Time Machine غیرممکن است. نتیجه می گیریم که در حال حاضر هیچ قضیه قاطع ممنوع الکاری در برابر ماشین های زمان وجود ندارد. ویژگی مطالب ارائه شده در این مقاله اجتناب ناپذیر است که محتوای آن دارای ماهیتی کاملاً فنی باشد. ما ادعا می کنیم که فلاسفه باید حداقل به دو دلیل به این ادبیات علاقه مند باشند. اول مبحث ماشین های زمان منجر به تعدادی مبانی جالب در نظریه های گرانش کلاسیک و کوانتومی می شود و دوم فیلسوفان می توانند با روشن کردن معنای شمارش دستگاه به عنوان ماشین زمان با ربط دادن بحث به سایر نگرانی ها از جمله حدس سانسور کیهانی پنروز و سرنوشت جبر در نظریه نسبیت عام و با حذف تعدادی از سردرگمی ها در مورد وضعیت پارادوکس های سفر در زمان. مقاله ماشین زمان به حداكثر شكل هاي غير فني به اين بلندپروازي ها پرداخته و خواننده را براي دقيق تر به ادبيات فيزيك مربوطه ارجاع مي دهد.
سفر در زمان در مقابل ماشین زمان
مبحث ماشین زمان موضوع ادبیات فیزیک قابل توجه و در حال رشد است. برخی از آن ها تا ارائه های محبوب و نیمه محبوب فیلتر شده اند. مباحث مطرح شده توسط این مبحث نسبت به مواردی که در ادبیات فلسفی درباره سفر در زمان با آن روبرو هستند عمدتاً مایل هستند. مهمتر از همه پارادوکس های به اصطلاح سفر در زمان در ادبیات فیزیک در ماشین های زمان نقش اساسی ندارند. این ادبیات امکان سفر در زمان را با وجود منحنی های بسته به زمان (CTC) یا خطوط جهانی برای ذرات ماده برابر است که منحنی های هم زمان مانند هموار با آینده و دارای تقاطع های شخصی هستند. از آنجا که ماشین های زمان دستگاه هایی را تعیین می کنند که وجود CTC ها را ایجاد می کنند و بنابراین سفر در زمان را امکان پذیر می کنند، پارادوکس های سفر در زمان برای نتایج “ممنوع” برای ماشین های زمان بی اهمیت هستند زیرا این نتایج مربوط به آنچه قبل از ظهور CTC اتفاق می افتد است. از نظر ما این خوشبختانه است زیرا پارادوکس های سفر در زمان با Time Machine چیزی بیش از یک روش خام برای نشان دادن این واقعیت نیست که استفاده از قوانین محلی آشنا از فیزیک نسبی گرایی در پس زمینه فضایی که شامل CTC است و معمولاً به محدودیت های قوام اولیه نیاز دارد. برای اینکه یک راه حل محلی از قوانین قابل گسترش باشد تا یک راه حل جهانی داده ها باید برآورده شوند. ماهیت و وضعیت این محدودیت ها موضوع بحث مداوم است. ما در اینجا سعی در پیشبرد بحث در این زمینه نخواهیم داشت بلکه هدف ما این است که خواننده را با مباحث مطرح شده در ادبیات فیزیک در ماشین زمان آشنا کنیم و آن ها را با مباحث فلسفه مکان و زمان وصل کنیم.
با اطمینان می توان به پارادوکس اطمینان داد که اگر یک پارادوکس در تغییر تمرکز از سفر در زمان از بین برود، یک پارادوکس نیز بدست می آید اگر بتوان دستگاه دستگاه زمان را که CTC تولید می کند کار کرد، ساختار زمان-زمان را تغییر دهید به گونه ای که جبرگرایی از کار بیفتد. اما با کاهش جبر ماشین زمان ادعا می کند که مسئول تولید CTC است. اما همانطور که پارادوکس پدربزرگ روشی خام برای بیان نکته است این پارادوکس جدید نیز یک روش خام برای نشان دادن این است که مشخص کردن ماشین سازی زمان دشوار است. این وظیفه ای است که خواستار ایجاد پارادوکس نیست بلکه خواستار فلسفه پردازی علمی است. مقاله ماشین زمان مراحل اولیه این کار را ارائه می دهد و نشان می دهد که چه کارهایی باید انجام شود. اما جدا از پارادوکس ها سود اصلی مبحث ماشین های زمان این است که راهی سریع به قلب تعدادی از مبانی در تئوری نسبیت عام کلاسیک و تلاش برای تولید نظریه کوانتوم گرانش با ترکیب نسبیت عام و مکانیک کوانتومی.
حداقل دو مفهوم کلی متمایز از ماشین های زمان وجود دارد که به اختصار Wellsian و Thornian می نامیم. در ماشین زمان، اچ جی ولز (1931) آنچه را كه به مفهوم پارادایمی داستان علمی علمی در مورد ماشین زمان تبدیل شده است توصیف كرد: اپراتور بی باك كمربند ایمنی خود را می بندد و تاریخ هدف (گذشته یا آینده) را به پیشخوان می كشد و اهرمی می اندازد و می نشیند به عقب برگردید در حالی که زمان به عقب برمی گردد یا به سرعت جلو می رود تا رسیدن به تاریخ مورد نظر. ما این مسئله را بررسی نمی کنیم که آیا یک ماشین زمان ولزی می تواند در یک چارچوب فضاسازی نسبی گرایی پیاده سازی شود یا خیر. زیرا همانطور که به زودی روشن خواهد شد ماشین های زمانی که اخیراً در ادبیات فیزیک برجسته شده اند کاملاً متفاوت هستند. این نوع Time Machine دوم در ابتدا توسط کیپ تورن و همکارانش پیشنهاد شده است. این مقالات این احتمال را در نظر گرفتند که بدون نقض قوانین فیزیک نسبی گرایی عمومی یک تمدن پیشرفته ممکن است غلظت انرژی ماده را دستکاری کند تا CTC تولید کند که در غیر این صورت هیچ یک وجود نداشته باشد. در مثال آن ها از تولید “سوراخ های کرمچاله ای” برای تولید ساختار فضاسازی مورد نیاز استفاده شد. اما این تنها یکی از راه های کارکرد Time Machine است و آنچه در زیر می آید هر دستگاهی که بر ساختار فضا-زمان تأثیر بگذارد به گونه ای است که نتیجه CTC ها را ماشین زمان تورنی لقب می دهند. ما فقط به فکر این تنوع ماشین زمان خواهیم بود و تنوع ولزیان را به نویسندگان داستان های علمی می سپاریم. این امر علاقه مندان داستان علمی را ناامید خواهد کرد زیرا ماشین های زمان تورنی توانایی جادویی در انتقال مسافر زمان احتمالی را به گذشته از وقایع سازنده ماشین زمان ندارند. برای کسانی که بیشتر به علم علاقه مندند تا علمی تخیلی این ضرر با کسب واقع گرایی و ارتباط با تحقیقات معاصر فیزیک متعادل می شود.
مشکل اصلی در تعیین شرایط لازم برای درک مفهوم Time Machine این است که ماشین زمان “تولید” یا “مسئول” ظهور CTC ها است. ما استدلال می کنیم که در حال حاضر هیچ حل رضایت بخشی از این دشواری وجود ندارد و بنابراین موضوع ماشین های زمان در یک محیط نسبی عام تا حدودی بد تعریف شده است. این واقعیت مانع از پیشرفت در موضوع نمی شود. زیرا اگر هدف کسی ایجاد نتایج ممنوع برای ماشین های زمان باشد و کافی است شرایط لازم برای عملکرد Time Machine را شناسایی کرده و سپس تحت فرضیه های مناسب درمورد آنچه از نظر جسمی امکان پذیر است را ثابت کنیم.
منبع وب سایت www.plato.stanford.edu
